Poetry on Greek!!!

Θέλω να απαγγείλω ένα ποιημα για τους φίλους μου απο την Ελλαδα
ΓΙΝΕ ΜΟΘΣΙΚΗ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΜΟΥΣΙΚΗ
Πρεπει να ομολογιζω
οτι υπαρχουν και καλυτεροι στιχοι
απο αυτους. Ακομα και αυτο
που ταχα γραφω δεν ειναι στιχος, και εγω δεν ειμαι ποιητης.
Αληθεια, μονο εσυ με ελεγες ποητη.
Γι’αυτο και γραφω τωρα αυτα τα λογια,
για να τα διαβασει καποιος, καποτε, αυτα τα δικα μου λογια,
καποιος να με καταλαβει. Εμενα.

Ειπα ψεματα, με αυτα τα χειλη απο τα κερασια,
Ειπα ψεματα με αυτα τα χειλη, απο τα οποια ετρεχαν γλυκοι χυμοι.
Και, να, τωρα τα ματια μου ειναι υγρα
ακομη και αν δε΄με πιστευεις.
Μονη ετσυ ηθελα,
απο μονη μου περασα τη θηλια στον λαιμο μου, μονη μου...

Και οταν κρεμυσα το θαλασσι πουκαμισο σου
στην κρεμαστρα, σιδερωμενο,
και ενω σου εφτιαχνα καφε
και τοστ με βουτυρο,
και τοτε οταν σου εφερνα την εφημεριδα στο κρεβατι
και οταν γδυνομουν μπρος στο βλεμμα σου,
μονο για σενα,
και οταν εγω σωπαινα ενω εσυ
φωναζεις απο την γλυκια ηδονη και ικανοποιηση
και τοτε οταν κοιτουσα την πλατη σου
και ακουγα το ροχαλητο σου,
ακομη και τοτε, οταν μια νυχτα σε ζωγραφισα
σε ασπρο καμβα,
και οταν ανοιξα την ψυχη μου οσο πιο πολυ μπορουσα,
εσυ, δεν το ηξερες, γιατι δεν στο ειπα.
Ειπα ψεματα οτι δεν αγαπω. Και σιωπαινα.
Και στριφογυριζες γυρο απο μενα, νομιζοντας οτι δεν εισαι
ο σημαντικοτερος για μενα. Και ομως ησωυν.
Και τοτε, οταν με τις γυμνες μου πατουσες, πατουσα τον διαδρομο,
μεταφεροντας το κουρασμενο μου σωμα
στις δυομισι τα ξημερωματα, εσυ με αφησες και εφυγες.
Και εγω, συνεχιζα να σωπαινω.
Γιάυτο και ποτε δεν καταλαβες τη σιωπη μου,
γιάυτο και εφυγες εκεινη τη νυχτα.

Και τελος
δεν εχω
τιποτα΄αλλο να πω. Δεν θελω να με λυπηθω,
αλλα να περπατησω, εκει,
που δεν χρειαζονται παπουτσια,
για να σου κανω αυτο που δεν σου εκανα ποτε.
Να τραγουδησω, γιατι νομιζω οτι εχω μια πιθανοτητα
να με ακουσεις. Πρωτη φορα.
----

Budi muzika i biću muzika
Moram ti priznati
ima lepših stihova
od ovih. Zapravo, čak, ovo što ja
piskaram i nije stih, a nisam ni ja pesnik.
A, u stvari, samo si me ti tako zvao.
Zato ovo i pišem,
da bi neko nekada, ovo, moje pročitao.
Da bi neko shvatio. Mene.

Lagala sam, tim usnama od trešanja,
lagala sam, dok su se sa njih cedili slatki sokovi.
I eto, sad mi oči vlaže,
iako mi ne veruješ.
Sama sam tako htela,
sama sam navukla omču oko vrata, sama sam...

I dok sam kačila tvoju plavu košulju
na ofinger, posle peglanja;
i dok sam ti kuvala kafe i
pravila tost sa puterom;
i onda, kad sam ti donosila novine u krevet
i dok sam se svlačila pred tvojim pogledom
samo za tebe;
i dok sam, u onom slatkom uzbuđenju u kome si
ti vrištao od zadovoljstva, ja samo ćutala;
i dok sam noću gledala u tvoja pleća i
slušala tvoj hrk;
čak, i onda kada sam te jedne noći slikala
na belom platnu,
kada sam se otvorila, najviše moguće,
ti to nisi znao, jer ti nisam rekla.
Lagala sam da ne volim. I ćutala sam.
A, obletao si oko mene, misleći da mi nisi prvi čovek.
A bio si!
I onda, kada sam stopalima gazila hodnikom,
noseći svoje umorno telo,
u pola tri ujutru, ti si me ostavio i otišao.
A ja, sam i dalje ćutala.
Zbog toga nikad i nisi razumeo moju ćutnju,
zato si i otišao. Te noći.

I na kraju,
nema mnogo
toga šta da se kaže. Neću sebe da žalim,
nego ću da hodam tamo gde nisu
potrebne cipele,
da bih radila ono što tebi nikad nisam.
Pevaću; jer mislim da postoji šansa
da me čuješ. Prvi put.

If you liked this video, SUBCRIBE !!!!!
CHANNEL AND EXPECT FULLY REASONABLE CLIPS

Contact me at: anaberbakov@yahoo.com I want to hear your verses!
website: http://www.anaberbakov.com/